W technologii rolniczej, siew Strip-till (czasem określane jako strip-tillage) to metoda uprawy gleby i siewu roślin, która łączy elementy tradycyjnego uprawy zasadniczego (konwencjonalnego) i bezorkowego (bez zaorania). Jest to forma uprawy minimalnej, która ma na celu zmniejszenie zachwaszczenia, oszczędność wody oraz ochronę gleby przed erozją. Metoda ta ma na celu ułatwienie wzrostu roślin, a jednocześnie minimalizuje zakłócenia w strukturze gleby.
W procesie siewu strip-till, rolnicy przygotowują wąskie pasy na polu (stripy) poprzez luźne rozdrabnianie gleby w ograniczonej strefie, zazwyczaj na głębokość od kilku do kilkunastu centymetrów. Pozostała część pola pozostaje nietknięta, co pomaga w utrzymaniu struktury gleby i zapobiega intensywnemu zaoraniu całej powierzchni. Pas uprawny ma zazwyczaj określoną szerokość, a odstępy między pasami są zależne od preferencji rolnika oraz rodzaju uprawianych roślin.
Główne zalety siewu strip-till to:
– Oszczędność paliwa: W porównaniu z konwencjonalnym zaoraniem, gdzie cała powierzchnia pola jest zaorana, strip-till wymaga znacznie mniejszej ilości paliwa, co pomaga w ograniczeniu emisji gazów cieplarnianych.
– Zachowanie wilgoci: Nieorane pasy
– Pozostawiają resztki roślin i strukturę gleby
w międzyrzędziach, co pomaga zatrzymać wilgoć i redukuje straty wody przez parowanie.
– Ochrona przed erozją: Zminimalizowane zakłócenia gleby zmniejszają ryzyko erozji wodnej i wiatrowej, co jest korzystne dla środowiska.
– Ograniczenie zachwaszczenia: Przygotowanie wąskich pasów ogranicza powierzchnię, na której mogą rosnąć chwasty, co ułatwia kontrolę nad nimi.
– Zwiększona efektywność nawadniania i nawożenia: Dzięki skoncentrowanemu pasu uprawy rolnicy mogą precyzyjniej dostarczyć wodę i nawozy do korzeni roślin.
Należy jednak pamiętać, że każda metoda uprawy ma swoje zalety i wady, które zależą
od warunków glebowych, klimatycznych, rodzaju uprawianych roślin oraz preferencji
i umiejętności rolnika. Dlatego siew strip-till nie zawsze jest najlepszym rozwiązaniem dla każdego gospodarstwa, czy każdego rodzaju uprawy.
Siew „No till” (ang. no-till farming) to metoda uprawy rolnej, która polega na sadzeniu lub siewie nasion bez konieczności uprzedniego orania lub spulchniania gleby. Jest to jedna z technik zrównoważonego rolnictwa, która ma na celu zmniejszenie erozji gleby, zachowanie wilgoci, zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych oraz zmniejszenie kosztów produkcji.
W tradycyjnym rolnictwie, przed siewem lub sadzeniem, uprawa gleby przez orkę lub spulchnianie miała na celu zmniejszenie konkurencji chwastów oraz zapewnienie lepszego przyswajania składników odżywczych przez rośliny. Jednakże, ta praktyka może prowadzić do erozji gleby, utraty cennych składników odżywczych oraz przyczyniać się do degradacji środowiska.
W siewie „No till”, zamiast orać lub spulchniać glebę, rolnicy pozostawiają resztki pożniwne (np. pozostałości roślinne) na polu, które działają jako naturalne pokrycie gleby. Następnie używają specjalnych maszyn lub narzędzi, które otwierają niewielkie rowki w tej ochronnej warstwie, aby umieścić nasiona lub sadzonki roślin i nawóz. Pozostawienie resztek pożniwnych pomaga chronić glebę przed erozją, zachować wilgoć, a także stworzyć korzystne środowisko dla organizmów żyjących w glebie, co wpływa korzystnie na strukturę gleby.
Główne korzyści z zastosowania siewu „No till” to:
– Ochrona gleby: Zapobieganie erozji i utrzymanie struktury gleby poprzez zachowanie resztek pożniwnych jako naturalnego pokrycia.
– Zmniejszenie zużycia wody: Zachowywanie wilgoci w glebie dzięki redukcji parowania, co może być korzystne w obszarach o ograniczonym dostępie do wody.
– Redukcja emisji gazów cieplarnianych: Zmniejszenie emisji dwutlenku węgla poprzez unikanie procesów związanych z uprawą gleby.
– Oszczędności kosztów: Pomniejszenie kosztów paliwa i maszyn rolniczych, które zwykle są potrzebne przy tradycyjnym oraniu gleby.
Jednakże, siew „No till” wymaga odpowiedniej modyfikacji technik uprawy i może nie być odpowiedni dla wszystkich rodzajów upraw i gleb. Wprowadzenie tej metody może wymagać czasu na przystosowanie się rolników do nowych praktyk oraz dostosowania wybieranych roślin do takiego sposobu siewu lub sadzenia.
